Helemaal verrast ben ik door een paar pantoffels die naast de weg in het gras staan. Niet zomaar weggegooid, maar netjes naast elkaar en zelfs in de rijrichting.
Zijn ze versleten of kapot? Nee, niets van dit alles, nog helemaal gaaf en niet oud zo te zien.

Daar sta ik dan vol verbazing. Ik verwacht allerlei etensafval, maar een paar pantoffels daar kom je toch niet op. Ze waren beige met een eenvoudig ruitpatroon.
Ik vroeg mij af, wie er pantoffels naast de weg zet en ook zo netjes naast elkaar. Zou zo iemand veel geld hebben of ze niet zo mooi vinden als bij de aankoop werd gedacht?

Lees verder →

Daar liggen ze al weer, de kartonnen dozen naast de papierbak met een smalle klep. Soms al nat van de regen. Natte dozen mogen niet in de papierbak, want dan gaat het bij de afvalverwerking mis in de machines. Wat er precies mis kan gaan is mij onbekend.
Op een afstand begint mijn commentaar al, ‘hadden ze de dozen niet kunnen openscheuren of in elkaar kunnen trappen?’.
Heel soms is de papierbak verstopt en is het een kwestie van het papier door de klep te duwen, maar mijn geest denkt ‘is men weer te lui of heeft men te weinig kracht?’. Een andere papierbak op zeg maar 100 meter is voor sommigen ook blijkbaar te ver lopen, komt ook in mij op.
Iedereen moet blijkbaar naar mijn pijpen dansen; hoe egoïstisch wil je het hebben en dat om de buurt voor iedereen wat schoner te krijgen. Opgeruimd staat netjes, maar ik wordt er in ieder geval niet opgewekt van.

Lees verder →

Vooral na het weekend liggen er diverse bakjes waar hamburgers, patatten of frikadellen in hebben gezeten. Als je geluk hebt liggen er ook nog servetjes en een bruine papieren zak waar alles in heeft gezeten. O’ ja, en ook nog de lege blikjes frisdrank.
Waarschijnlijk snel en makkelijk uit de auto gegooid komt in mij op. Of misschien hadden ze haast, geen zin om het in een prullenbak te gooien of mee naar huis te nemen.

Zonder die troep of het afval was het hele verhaal niet in mij opgekomen; de rommel activeert mijn geest. Blijkbaar kan mijn geest er niet van afblijven, maar dat hoeft ook niet. Wel kan het verhaal in mijn hoofd een paar minuten duren en zelfs boosheid met zich meebrengen. Raar, bij mij komt boosheid en bij die wegwerpers waarschijnlijk blijdschap dat ze van die troep af zijn. Twee tegengestelde emoties worden opgeroepen door hetzelfde gebeuren van wegwerpen.

Lees verder →

Je weet niet wat je tegenkomt wanneer je gaat papier prikken. Het afgelopen half jaar lagen er vier lege lachgasflessen in het gras, sommige met kartonnen verpakking en al. Je denkt nog zal ik ze maar laten liggen, ze moeten het zelf maar opruimen. Dat gebeurt natuurlijk nooit, ze zijn niet voor niets langs de kant van de weg achter gelaten.
Het lachen vergaat je meteen wanneer je die flessen opraapt; ze zijn veel zwaarder dan een campinggasfles.
En dan moet je ze ook nog mee naar huis nemen; om ze vervolgens naar een inzamelpunt te brengen; met andere woorden nog minimaal een half uur met je meeslepen, want in een afvalcontainer kun je ze niet gooien. Ik weet niets van dat soort flessen en vraag me telkens af zijn ze niet gevaarlijk voor kinderen die ze toevallig vinden. Waarschijnlijk niet, maar ik weet het niet.

Lees verder →

Een van de meest voorkomende papiertjes op straat zijn de wikkels voor de lekkere trek, zoals snickers, bounties. De wikkels zijn van zacht plastic en niet zo snel afbreekbaar, maar weten de snoepers dat? De tandarts zal er wel blij mee zijn. Deze getuige van overconsumptie is vooral populair bij fietsers, want de meeste wikkels liggen op het fietspad.

Ik denk tijdens het prikken, kunnen ze die wikkels niet gewoon in hun jas meenemen en thuis weggooien? Om nog maar te zwijgen van het feit dat de wikkels ook kapot worden gescheurd en twee keer prikken noodzakelijk is.

Lees verder →