Ramana Maharshi*:
“ De wereld is iets anders dan een belichaming van objecten der vijf zintuigen. Dat wat door middel van de zintuigen de wereld waarneemt is uitsluitend het denkvermogen – de wereld is dus niets anders dan het denken. Want kan er zonder het denken een wereld zijn?”

Mijn oren, huid, ogen, tong, en neus zijn als het ware mijn voelsprieten in het leven. Wat mij is opgevallen is dat het lijkt alsof ik slapend door het leven ga en weinig waarneem van wat er zoal gebeurt in mijn leven. Zo moet ik soms plotseling remmen omdat ik de auto van rechts niet heb gezien, of stoot ik een glas op het aanrecht om omdat ik ondertussen denk aan de heerlijke koffie uit de koffiepot die ik in mijn handen heb.
Het onverwachts remmen en het omvallen van het glas maakten mij wakker en lieten mij beseffen dat ik er ook ben, zonder dat ik waarnam wat er gebeurt of daar weet van heb.
Hoewel het leven elk moment plaatsvindt, bestaat deze pas voor mij wanneer mijn geest wakker is.
Om dit slapend-door-het-leven-gaan te vermijden ging ik me met aandacht richten op het werk dat voor mij lag. Zo ontdekte ik onverwachts dat mijn handen gewoon de afwas deden, zonder dat ik mijn vingers instrueerde hoe dat te doen. Het was louter afwassen. Ik hoefde het niet te benoemen of er over te oordelen; het werk gebeurde vanzelf.

* uit: Ramana Upanishad, samengesteld en vertaald door P. Renard, uitg. Servire, 1999, ISBN 90 7668 101 5, pag.138.

Ramana Maharshi*:
“ ‘Het lichaam’ is een term voor het geheel van de vijf omhulsels, gradaties van verfijning van lichaam, denken en voelen. Als dit lichaam er niet zou zijn, kan de wereld dan bestaan? Heeft ooit iemand zonder de wereld dan bestaan? Heeft ooit iemand zonder lichaam een wereld gezien?”

YouTube en TV besteden veel aandacht aan het lichaam en de verzorging en opmaak daarvan. En wat te denken van al die emotie-TV of emotionele uitspraken op Facebook.
Je gaat denken dat je dat lichaam moet zijn en vooral je emotionele kant moet laten zien, want anders lijk je niet mee te tellen of te bestaan. Er is niets mis mee met deze cosmetische emotionele wereld, maar geeft dít alleen zin aan ons leven?
Ik heb nu voor de derde keer uitzaaiingen in mijn lichaam. Overdag ben ik er in mijn gedachten af en toe mee bezig en kom dan tot het besef dat ik meer ben dan het lichaam en mijn gedachten. Door mijn gedachten te laten voor wat ze zijn, geniet ik meer van het leven en ben ik me meer gewaar van de kleine dingen. Ik hoor en zie meer in het leven, zonder dat ik mij daar specifiek op richt.

* uit: Ramana Upanishad, samengesteld en vertaald door P. Renard, uitg. Servire, 1999, ISBN 90 7668 101 5, pag.138.

Ramana Maharshi*:
“Zolang je jezelf ziet als een bepaalde vorm, zullen de wereld en God ook vorm hebben. Maar als je zelf vormloos bent, wie is het dan die vormen ziet?
Kan er zonder een oog iets gezien worden?
Het Zelf is het oog, het Onbeperkte Oog.”

Zondags liep ik, als jongetje van zeven jaar, in mijn mooie pakje samen met mijn ouders en het halve dorp over het asfaltpad naar de kerk om de mis te gaan volgen. Jezus hing achter het altaar aan het kuis en de heilige geest werd verbeeld door een duif met vleugels. God zelf was in mijn gedachten voor mij een man met baard op een wolk, nooit een vrouw. Soms zag je dit op een schilderij.
Verrassend is het dat deze beelden van mijzelf, de wereld en God meestal niet aanwezig waren als ik bijvoorbeeld door de week langs de kerk liep of fietste. Ten eerste was ik meestal in gedachten verzonken over of mijn vriendjes al op het voetbalveld waren en zag ik niemand en niets om mij heen. Hoewel het er allemaal was, was het er voor mij niet, zag ik het niet.
Het lijkt net autorijden, waarbij je op je bestemming bent aangekomen en de hele weg daar naar toe niet hebt gezien. Ook je eigen lichaam heb je niet gezien, hoe bijvoorbeeld de handen het stuur draaien. En toch functioneren je ogen en handen, zonder dat je je daar bewust van bent. Vreemd; het gebeurt vanzelf.

* uit: Ramana Upanishad, samengesteld en vertaald door P. Renard, uitg. Servire, 1999, ISBN 90 7668 101 5, pag.138.

Ramana Maharshi*:
“Wat heeft het voor zin om meningen te uiten zoals ‘de wereld is echt’ of ‘nee, het is illusie’, ‘het is het bewustzijn zelf’ of ‘nee, onbezielde materie’, ‘het is geluk’ of ‘nee, een tranendal’?
Het vertoeven in de staat waar ‘ik’ noch wereld bestaan, maar slechts het Zelf, voorbij de opvattingen van eenheid of dualiteit, is voor iedereen aanvaardbaar.”

Hoe vaak heb ik ook niet gezegd ‘Alles is één’ of ‘Alles is liefde’. Uitspraken die mooi klinken, maar die ik feitelijk niet begreep; hooguit als een spirituele gedachte.
Ik zei drie maal tegen mijn vriendin dat ik van haar hield. Eigenlijk was dat meer om mezelf te overtuigen dan haar. Later begreep ik dat pure liefde niet in woorden te vatten is. Liefde overkomt je; is niet ik en de ander, maar meer een onverwachts opgaan in elkaar, waarbij geen woorden zijn.

* uit: Ramana Upanishad, samengesteld en vertaald door P. Renard, uitg. Servire, 1999, ISBN 90 7668 101 5, pag.137.

Ramana Maharshi*:
“Alle religies gaan uit van het bestaan van het individu, de wereld en God, als drietal, hoewel het uitsluitend de Ene Werkelijkheid is die zich als deze drie manifesteert. Deze drie zullen als verschillend worden gezien zolang het ‘ik‘ standhoudt. Daarom is het vertoeven als Zijn-op-zich, waarin het ‘ík’ is opgelost, de beste staat.”

Ik zie me als klein jongetje in Brabant naar de kerk gaan om de mis te volgen. De buurman was dominee en wat terug getrokken. De buurman aan de andere kant was joods en gaf ons met Pasen altijd van die heerlijke krakende matzes. Drie verschillende mensen die in dezelfde straat naast elkaar woonden en die ieder op hun eigen wijze God aanbaden. Het lijkt me niet dat er drie verschillende Goden zijn, hooguit drie verschillende menselijke invullingen van die ene God.
Vanuit ieders gezichtspunt lijken we verschillende individuen, die op dezelfde aardbol wonen met dezelfde lucht, aarde en water en God. We hebben blijkbaar meer gemeenschappelijk dan we op het eerst zicht zien. Elk golfje is anders en toch is er één zee waarin de golfjes opgaan.

* uit: Ramana Upanishad, samengesteld en vertaald door P. Renard, uitg. Servire, 1999, ISBN 90 7668 101 5, pag.137.

Ramana Maharshi*:
“Vanuit onze waarneming van de wereld komen wij tot de erkenning van een uniek Eerste Beginsel, met onbeperkte vermogens tot manifesteren.
De beelden op het filmdoek, het doek zelf, de toeschouwer, het licht dat het geheel belicht – dit alles is Dat, het Ene.”.

Het is spitsuur op het station. Ik zie jong en oud, gehandicapt en sportief, dun en dik, geel, wit en zwart, man en vrouw, Arabier, Chinees en Westerling, gekleed in alle kleuren van de regenboog, korte en lange rok of jas. Iedereen toont zich weer anders, zowel wat lichaamsbouw als kleding betreft.
Iedereen loopt langs en door elkaar; het lijkt wel een kippenhok, waar iedereen zijn weg gaat, zonder de ander ondersteboven te lopen. Soms gebeurt het toch en is een sorry voldoende om verder te gaan. Het lijkt een chaos en toch gaat het van een leien dakje.
Het blijft wonderbaarlijk wat er in de wereld allemaal tegelijkertijd gebeurt. Als je het zelf zou regisseren dan zou alles in gebaande wegen plaatsvinden, maar niet ongebaand zoals het op een station toegaat en wat zo te zien helemaal op elkaar is afgestemd zonder menselijke tussenkomst.

* uit: Ramana Upanishad, samengesteld en vertaald door P. Renard, uitg. Servire, 1999, ISBN 90 7668 101 5, pag.137.