We zijn allemaal druk bezig. Nou ja, druk bezig. Meestal drukker in het hoofd dan met de handen of zelfs met logisch nadenken.

Over het algemeen is het werk neutraal of het nu straten maken, kleren ontwerpen, een excelsheet maken of een vergadering leiden is. We worden afgeleid van het werk zelf door allerlei gedachten die al of niet met het werk zelf te maken hebben. Gedachten zoals ‘dat kan ik niet’ of ‘dat durf ik niet’ of ‘wat denken anderen daarvan’. Het einde van het liedje is dat we niet beginnen; terwijl door de eerste stap te zetten we pas kunnen onderzoeken of het wel waar is wat we over het werk denken.

Ook tijdens het proces van werken blijft onze geest zich er mee bemoeien of we willen of niet. Soms is het functioneel, omdat het moment je laat inzien wat nodig is en moet gebeuren. Bijvoorbeeld eerst egaliseren en dan de stenen leggen of eerst de stof uitzoeken en dan op een paspop draperen.

Simpel, maar toch blijf je denken als dit maar goed gaat en dat terwijl het proces zich voltrekt en telkens nieuwe aanwijzingen geeft hoe verder te werken.
Het werk maakt het niet uit en is neutraal. Je hoeft alleen maar je ding te doen en te zien hoe het loopt.

Soms gebeuren dingen zoals we het verwacht hadden en soms totaal niet en loopt het anders.  De vraag is natuurlijk of de dingen gaan zoals wij willen of gaat het leven zijn eigen gang?  Een onderzoekje waard?

Laatst was ik op zoek naar een 2^e-hands wasmachine. Ik wilde per se een bovenlader, die volgens mij het meest stabiel  zou zijn op een houten vloer. Ik had twee winkels uitgezocht die vlak bij elkaar lagen en ging eerst naar de winkel die het verst weg lag.  De verkoper in deze winkel zei dat een zware voorlader minder zou rammelen op een houten vloer.  Dat had ik niet verwacht. Ik ging nog naar de tweede winkel, maar kon die niet vinden, wel de straat maar het nummer was niet juist. Ik ging terug naar de eerste winkel en volgde het advies van de verkoper op en heb de voorlader gekocht in het vertrouwen dat dingen gebeuren zoals ze moeten gebeuren.

Of een andere keer dat ik naar een lezing over advaita van Wayne Lickerman wilde gaan. Ik reed naar het gebouw waar hij de eerste keer een lezing had gehouden. De lezing bleek daar niet te zijn. Ik vertrouwde er op dat ik hem wel zou vinden, dat gaf me in ieder geval rust. Gebeurde dat echter niet  dan moest dat zo zijn. Ik was tenslotte bij zijn vorige lezing geweest, had zijn boek gelezen en was al jaren met advaita bezig. Ik kon hem niet vinden.

Gebeurtenissen hebben zo hun beloop en zijn vaak veel preciezer dan we zelf kunnen bedenken. Zouden we daar maar op kunnen vertrouwen.

Een momentje  rust, want het leven is zo hectisch. We rennen van hot naar her en zakken  ’s avonds neer op de bank om bij te komen. We willen van alles realiseren en bereiken.
En ja, ook nog yoga, meditatie, sportschool , pilatus en joggen, ook al heb je geen puf meer. Inspanningen waarvan je hoopt dat ze de geest leeg maken.

Na 25 jaar mediteren ontdek je dat er nog steeds geen rust is in je lijf en geest. Niet erg, want zo gaat het.  Joggen gaat bijvoorbeeld ook met vallen en opstaan. De ene keer ‘zweef’ je over de straat en loop je ontspannen. De volgende keer is het hard ‘werken’ en is het inspannend. Zeker als je wat ouder bent, dan worden de spieren wat strammer. Fantastisch om een moment voor jezelf te creëren. Blijven al die andere momenten over waarin je van alles wilt en er meestal geen rust is, vooral niet in de geest.

Je staat bijvoorbeeld af te wassen en denkt ondertussen aan je zoon. Je denkt wat een luiwammes is het en wordt bij die gedachte steeds bozer. In feite is het afwassen zelf neutraal, hoewel je misschien denkt dat afwassen vervelend is of onnodig tijd kost. Alleen neem je het afwassen niet meer waar en is het moment voor jezelf weg.
Zouden we in al die momenten kunnen verblijven in wat er op dat moment gebeurt, dan is ieder moment een moment rust voor jezelf.

Zijn of niet-zijn is een beroemde uitspraak van Shakespeare. Wat wil dit eigenlijk zeggen?

Je zegt heel makkelijk “Ik ben er dat zie je toch, want mijn lichaam is aanwezig of je hoort me praten”. Zo eenvoudig lijkt het te zijn. Maar klopt dit wel?
Je rijdt auto en bent op weg naar je moeder. Aangekomen bij je moeder bedenk je dat je tijdens het autorijden bijna de hele tijd  aan je zieke moeder hebt gedacht en de weg zelf niet hebt gezien.
Een ander voorbeeld. Je slipt in de sneeuw met je auto en rijdt recht op een houten schuur af. Je gooit het stuur om en rijdt langs de schuur verder. Vlak daarna denk je  nog  ‘ik had een zee van tijd en zag alles helder gebeuren’. Het lijkt allemaal langer te duren, terwijl het in een split-second plaatsvond.

Het denken gebeurt voor of na een situatie waarin je je bevindt. Het slippen  met de auto gebeurt en elk moment in dat slippen kan een aanleiding zijn voor de geest of het denken om in gang te worden gezet, maar niet in het moment van hier en nu zelf.
Het denken is als het ware een reactie vooraf, zoals bij de zieke moeder of achteraf zoals tijdens het slippen. Dat is ook logisch.
Het spel van zijn in het moment en niet-zijn, wanneer we in gedachten verzonken zijn,  gebeurt o zo subtiel en spontaan, dat we het meestal niet opmerken.

Telkens gebeuren er dingen; vaak zonder dat je het in de gaten hebt. Je leven gebeurt zonder dat je er bij stil staat.

Je doet bijvoorbeeld de afwas en bent in gedachten verzonken en toch ben je aan het afwassen. Zonder dat je je vingers aanstuurt hoe zij de afwasborstel moeten hanteren of hoe ze het af te wassen kopje moeten vasthouden,  gebeurt het afwassen als vanzelf.  Je weet zelfs niet welke spiertjes je in je vingers bewust zou moeten aansturen  om de afwasborstel vast te houden en toch gebeurt het.

Het gebeurt allemaal ook wanneer je in gedachten verzonken bent.  Echter, ineens gaat het niet meer vanzelf en de situatie is veranderd in iets waar je geen raad mee weet en je gaat bedenken hoe je het zou kunnen aanpakken of oplossen. Je krijgt bijvoorbeeld de opdracht om een lekkende waterleiding bij de toilet te maken. Och, dat heb je eerder gedaan en dat is een makkie, dat heb ik zo gefikst denk je. En je denkt ook al aan het sigaretje dat je daarna kan gaan roken. Toch loopt het anders en is het niet zo snel gefikst als je gedacht had en ben je ook nog afgeleid door je herinneringen, zoals al eerder een waterleiding hebt gemaakt en ziet niet wat er feitelijk moet gebeuren.
Het enige wat hoeft te gebeuren is waar te nemen wat er gebeurt op dat moment; of zoals je wilt in het hier en nu. Het waarnemen zal je laten zien dat elke ‘vreemde of onbekende’ situatie of zogenaamd probleem vanzelf zijn oplossing aanreikt. Vakmensen maken zich dan ook niet druk om allerlei problemen die zich  bijvoorbeeld bij het behangen of leggen van een laminaat vloer zouden kunnen voordoen. Op het moment dat een vakman bij  zo’n onbekende situatie is (bijvoorbeeld een ‘vervelende’ niet haakse muur) gaat hij gewoon verder en vertrouwt er op dat zijn vakmanschap en rustige of stille geest hem helpt dit op te lossen.
Feitelijk hoef je alleen maar te kijken of waar te nemen en je leven vindt plaat; zo eenvoudig is het.