Democratie is een regeringsvorm waarbij het volk macht heeft door middel van inspraak, onder meer door te mogen stemmen. Onze democratische volksvertegenwoordiging maakt met de verschillende politieke partijen de wetten al of niet na inbreng van maatschappelijke organisaties.
Uiteindelijk zijn de wetten louter papier en gaat het om de uitwerking daarvan in de diverse overheidsinstituties, zoals UWV en belastingdienst, terwijl het Openbaar Ministerie controle uitoefent over de naleving van de wetten.

Onze volksvertegenwoordiging dient dan ook de middelen en mankracht beschikbaar te stellen en wetten te maken die ook uitvoerbaar zijn en niet elkaar in de weg zitten of te complex zijn. De maatschappelijke instituties zijn er voor de uitvoering van de wetten en niet voor de controle over de wetten, hooguit als kritische uitvoerder richting de volksvertegenwoordiging. In feite zijn volksvertegenwoordiging en de overheidsinstituties twee zijden van dezelfde medaille , waarbij de menselijkheid het uitgangspunt is of anders gezegd ‘de mens zij met ons’.

En hier wringt de schoen. Op het moment dat de kiezer zijn vertrouwen verliest in de uitvoerende instituten ontstaat bij hen vanzelf de vraag naar een sterkere macht die men kan vertrouwen en zekerheid van bestaan kan geven. Meestal gaat het dan om een sterkere man. Dat is altijd zo geweest en niet alleen in dit tijdperk, waarin de persoon en persoonlijke profilering door politici voorop staat.

Kort gezegd heeft de politiek zichzelf met complexe wetten in de voet geschoten en is zelf schuldig aan de onvrede van mensen, hoewel deze onvrede meer op persoonlijke emotionele ervaring dan op analyse van de feiten is gebaseerd. De roep om een sterke man die mensen vertrouwen, is dan de uitkomst van het politieke spel, terwijl de politiek de hand in eigen boezem zou moeten steken door minder complexe regelgeving en meer hulpmiddelen en mensen beschikbaar zou moeten stellen aan de overheidsinstituties.