Dat heb je wel eens. Chagrijn hebben omdat het leven niet loopt zoals dat je zou willen.

Laatst had ik een ontevreden stemming, zonder dat ik dat in de gaten had. Ik had met een vriend om een uur of tien afgesproken in een café om samen wat bij te praten. Meestal spreken we over onze gezondheid, vrouwen en kinderen. Ik was gewend dat hij nooit op tijd was, maar nu was het al half elf en was hij er nog niet.

Op en gegeven moment ging ik in mijzelf zitten mopperen over dat hij niets liet horen. Kon hij niet even bellen, sms’en of appen? Ik was tenslotte helemaal zijn richting op gefietst naar de andere kant van Amsterdam. Dat doe ik trouwens altijd, want dan hoef ik niet op hem te wachten; want ik vind het vervelend om te moeten wachten.

Dit innerlijk mopperen en chagrijn stopt op het moment dat ik besef dat dit de situatie er niet plezieriger op maakt en geen zin heeft en tot niets leidt. Berustend bel ik hem op en dan blijkt dat ik verkeerd in mijn agenda heb gekeken en de afspraak morgen pas is.

Veldmuisje

Ik ben het gazon aan het maaien en de 4-takt benzinelucht dringt mijn neusgaten in. Daar moet ik meer van weten denkt het jonge veldmuisje en kruipt uit zijn holletje in de grond. Wat een grote grassprieten denkt hij, terwijl hij op zoek gaat naar dat geplof en geronk. Onverwachts verschijnen in zijn ooghoeken een paar grote zwarte wielen en een blikken trommel met een ronddraaiend mes. Razendsnel denkt hij: ‘Ik moet maken dat ik wegkom, maar waar heen? Het gaat allemaal zo snel.’ Gelukkig stopt het apparaat heel even en kan hij nog net met bonzend hart wegrennen in het hoge gras. Het veldmuisje laat zich echter niet kisten door iets onverwachts en steekt vol verwachting zijn kopje weer boven het gras uit.