Voor het eerst van mijn leven ging ik het gras maaien met een benzinegrasmaaier. Ik had van tevoren de handleiding van de grasmaaier op internet bekeken. Heel eenvoudig eigenlijk; een paar keer op het gele knopje van de choke drukken, de hendel ingedrukt houden en vervolgens aan het touwtje trekken. Nu dat ging als een fluitje van een cent. Hoewel het gras tien centimeter hoog was trok de grasmaaier er doorheen. Vervolgens koffiedrinken en een ander stuk grasveld maaien. Ik kreeg echter de grasmaaier niet gestart, hoe vaak ik ook chookte en aan het touwtje trok.

Ik had blijkbaar zo vaak aan het touwtje getrokken, dat het kapot geschuurd was en ik de werkplaats in moest om een nieuw touwtje in het trekmechanisme te monteren. Dat ging helemaal mis, de trekveer sprong er uit en daar zat ik met een meter uitgerolde trekveer. Uiteindelijk moest ik een nieuw trekmechanisme bestellen en na drie weken kon ik weer gaan grasmaaien. Helaas de grasmaaier wilde niet starten en ik dacht meteen nu is de grasmaaier helemaal kapot. Toevallig moest ik iemand bellen die er meer verstand van had en die herinnerde mij eraan dat je bij het starten tegelijkertijd de hendel ingedrukt moest houden en warempel de grasmaaier startte na twee keer aan het touwtje trekken. Ik was helemaal vergeten om de hendel ingedrukt te houden. Vreemd want ik had het in de handleiding gelezen en het ook al zo een keer gedaan. Ik was dit echt niet bewust vergeten en het me herinneren was me ook niet gelukt. Blijkbaar kun je het vergeten en herinneren niet zelf doen. De vraag komt dan op wie of beter gezegd wat is het dat zich herinnert en vergeet?

Blaadjes

Twee bruine blaadjes dwarrelen in de herfst ritselend naar beneden. Zegt het geelbruine blaadje tegen het andere donkerbruine blaadje: ‘Waar kom jij vandaan?’. Zegt het geelbruine blaadje: ’Ik kom van boven uit de top van de 100-jaar oude eik gevallen’. ‘Dat is ook toevallig‘, zegt het donkerbruine blaadje ‘Ik kom ook uit de 100-jaar oude eik gevallen, maar zat ergens beneden aan een takje. Vreemd dat we elkaar niet eerder ontmoet hebben’. Misschien kwam dat’, zei het geelbruine blaadje, ’dat we zo vast zaten aan ons eigen takje, dat we geen oog of oor voor elkaar hadden’