Door het coronavirus zat ik min of meer noodgedwongen zeven weken in retraite. Ik was op de vlucht gegaan voor het coronavirus en zocht een veilig heenkomen. Het studiecentrum in Frankrijk was uitermate geschikt; het ligt aan het einde van een weg in een klein dorpje. We waren slechts met zijn tweeën, hoewel men meer deelnemers had verwacht.

Voor mij is een retraite niet zozeer samen bidden, mediteren of studeren , maar meer thuiskomen bij mijzelf, een weg naar binnen.

Deze weg naar binnen is voor mij allereerst een weg naar buiten, om datgene wat er gebeurt waar te nemen, het onderzoeken van de realiteit van het leven dat op dat moment plaatsvindt; bijvoorbeeld wanneer ik de heg aan het knippen ben, aan het afwassen ben etc. Ik geef me als het ware over aan het werken, observeer louter wat ik zie en tijdens dat waarnemen lossen de gedachten op en vallen buiten en binnen vanzelfsprekend samen. Zo blijft het leven voor mij eenvoudig, waarin ik mijzelf ben en niets hoef te bereiken.

Dromedarissen

Zegt de ene dromedaris tegen de ander dromedaris: ‘Ben jij ook zo toe aan vakantie?’ Zegt de andere dromedaris: ‘Ik weet het niet. Ik heb zojuist twee Nederlanders afgezet bij de piramide en kuchen en proesten dat ze deden. Ze zagen er afgepeigerd uit en dat noemen ze vakantie?’ ‘Ik zou wel eens een ander land willen bekijken. Hoe de dromedarissen daar leven en wat zij doen’, antwoordde de ene dromedaris. ‘Mij niet gezien, wanneer ik die toeristen zo zie rennen van hot naar haar. Ik ontspan thuis al genoeg als ik door de woestijn loop en de diverse zandduinen, de schaduwen van de zandribbels of kleine beestjes zie. Al die verschillende vormen en kleuren, daar geniet ik tekens weer van.’, zei de andere dromedaris.