‘Doe even normaal’ betekent dat je zoiets als normaal doen zou kunnen doen, nog los van het feit wat normaal is of zou kunnen zijn.
Als ik bijvoorbeeld de kozijnen aan het verven ben en zie hoe strak ik zonder het glas afgeplakt te hebben het kozijnlatje verf, ook zonder dat ik mijn hand of nog beter gezegd de spiertjes in mijn handen instrueer hoe de kwast vast te houden, hoe de kwast op het latje te houden en hoe snel de hand moet bewegen, dan vraag ik mij af wie of wat er aan het “doen” is. Ja mijn lichaam, met name mijn hand, is onderdeel van het verven en verder neem ik het schilderen waar en spelen mijn gedachten daarin geen rol. Eigenlijk doe ik, buiten dat mijn lichaam actief is, niets en gebeurt het.

Hetzelfde geldt voor als ik praat met iemand. Hoe eenvoudig het gesprek ook is dat ik voer, ik bedenk niet van te voren wat ik ga zeggen. Ja heel soms de eerste paar woorden, maar zeker niet de hele zin of zinnen. De woorden rijzen spontaan op tijdens het gesprek zonder dat ik dat in gedachten vooraf doe. Het spreken gebeurt, zo ook het luisteren naar de ander. Hoewel ik mij soms wel afvraag of ik werkelijk luister.

‘Doe even normaal’ is niet even iets wat je kunt doen, maar dat veel eerder spontaan en onbestuurbaar plaatsvindt in het moment en gebeurt, zoals ook deze tekst oprijst vanuit het niets en door de vingers wordt getypt en zo leesbaar is geworden.