Je kunt het leven dat je leidt niet ontlopen. Over het algemeen willen we ons normale leven leiden zonder veel rompslomp van ups en downs. Toch komen er gebeurtenissen, mogelijkheden en zelfs uitdagingen op je pad die je eigenlijk liever niet wilt.

De schoonheid van dergelijke veranderingen ligt in het feit dat ze je nieuwe inzichten geven in jezelf. Eigenlijk kun je deze veranderingen niet ontlopen. Je denkt misschien dat je ze kunt uitstellen. Echter het leven is zo precies, dat ze op het juiste moment voorbij komen.

Ik studeerde aan de Universiteit van Amsterdam Sociale Geografie en ik had net mijn kandidaats gehaald toen mijn vader werkloos werd. Ik vond het ongepast dat mijn vader mijn studie verder zou betalen, dus ging ik op zoek naar werk. Veel ervaring had ik niet want ik had alleen vakantiebaantjes gehad. Bovendien had ik ook weinig zelfvertrouwen en vond dat ik eigenlijk niets kon. Toevallig deed ik voor mijn studie op dat moment het onderdeel vakdidactiek. Het hoofd Vakdidactiek zocht een assistent. Ik dacht dat ik natuurlijk altijd kon informeren en zo  gedaan. Hij zocht iemand om tactiele kaarten te maken voor blinde kinderen. Het was in ieder geval geen hoogdravend wetenschappelijk onderzoek waar ik mij totaal niet geschikt voor vond. En zo werd ik assistent vakdidactiek, een functie die  uiteindelijk twee jaar vervulde. Ik bleek meer te kunnen dan ik ooit had durven dromen. Ik was een pad op gegaan dat me leerde om te vertrouwen op mijzelf.

Op een zaterdagavond, in een periode dar  ik weer eens werkloos was,  werd ik gebeld door een kennis die mij vroeg of ik geen zin had om voor zes weken een mobiel buitenreclamebedrijfje te leiden omdat de directeur overspannen was geworden. Daar zit je dan met de telefoon in de hand, je hebt geen werk, wel tijd maar geen ervaring met het leiden van een bedrijf. Ik was opgelucht dat ik weer wat te doen zou hebben. Twee uur later zat ik bij een van de aandeelhouders die moest beoordelen of ik geschikt was. Een uur later stond ik weer buiten en kon op maandag onmiddellijk beginnen voor zes weken. Het werd uiteindelijk een jaar omdat de oude directeur niet meer terug kwam. Na dat jaar was het mij in ieder geval duidelijk dat het managen van een bedrijf niets voor mij was. Al was het maar een bedrijf van twee vaste medewerkers en een tiental losse chauffeurs.  Ik ging een pad op waarbij ik ontdekte dat het niet mijn pad was, in dit geval het managen van een bedrijf.

Mijn paden kwamen als het ware langs, ongeacht of ik wel of geen vertrouwen of zin had. Het ging er niet om of deze gebeurtenissen een positief of negatief resultaat zouden hebben. In feite raakte het leven mij in beide gevallen.