Wie kent niet de uitdrukking ‘Mens durf te leven’? Eigenlijk een rare aanmoediging, want je leeft toch, dat blijkt uit je ademhalen, spreken, bewegen, voelen, eten en denken.

Bij denken kun je je afvragen of je wel leeft. Als je al of niet voortdurend in je geest aan het denken bent door associaties, herinneringen ophalen of oordelen dan ben je niet aanwezig in het leven. Mij overkomt dat bijvoorbeeld bij het autorijden dat ik niet op het rijden let, maar denk aan waar ik de auto ga parkeren..
Ik was secretaris van een groot ICT-project van een nieuw bedrijfsboekhoudsysteem en moest de vergaderingen notuleren. Meestal waren die vergaderingen te technisch voor mij en dwaalde ik vaak in gedachten af om vervolgens te knikkebollen. Ik kon bepaald niet zeggen dat ik tijdens die vergaderingen leefde. Ik was meer afwezig dan aanwezig in het gebeuren waarin ik verkeerde.

Het beste voor me was uit het project te stappen en een niet-slaapverwekkende functie te vervullen binnen het bedrijf. Maar ja uit een project stappen is nogal wat en wat dan, dat wist ik ook niet. Een paar maanden later was die nieuwe functie er ineens. Wachtend op de bus om naar het werk te gaan, sprak ik met mijn personeelschef. Hij wist dat ik onderwijskundige was en zei dat ik maar eens met het afdelingshoofd van bedrijfsopleidingen moest gaan praten, want die zocht iemand voor zijn gereorganiseerde afdeling. Twee weken later begon ik als onderwijskundige, een functie waarbij ik geen een keer heb geknikkebold.

Durven leven is niet iets van alles radicaal op zijn kop zetten, maar ook het geduld hebben om op het moment te wachten dat het leven iets op je pad brengt, wat mij overigens vaker is overkomen. Mens durf te leven is niet zozeer iets durven, veel meer leven en de weg die zich voordoet volgen.