Mijn moeder zei het al over mij ‘Een vliegende vogel vangt altijd wat’. Ik was weer eens een keertje als negenjarig jongetje op mijn fietsje naar mijn tante aan de andere kant van het dorp geweest en van haar een paar  koekjes en snoepje gekregen. Dat zat in mijn karakter, een soort ADHD-ertje zou je nu zeggen.

Op mijn veertigste was ik weer eens een keer werkeloos en was ten einde raad; wat doe je dan? Netwerken, zoals je op alle cursussen voor werklozen hoort. Een oud collega van de universiteit werkte op het arbeidsbureau en daar ging ik een kopje koffie drinken zonder enige hoop of verwachting. Na wat gekeuvel vroeg ze aan me of ICT niet iets voor mij was. Geen haar op mijn hoofd die daar zin in had. Bij het weggaan zei ze nog ‘Er is een voorlichtingsbijeenkomst over veertien dagen, je zou er eens heen kunnen gaan’.

Ja aan me hoela. Maar ja als ik de volgende keer weer eens koffie bij haar  ging drinken dan zou ze me natuurlijk vragen hoe ik het had gevonden. Excuses dat ik geen tijd had om naar de voorlichtingsbijeenkomst te gaan had ik natuurlijk niet. Dus ben ik er maar naar toe gegaan. Bleek het een voorlichtingsbijeenkomst voor een opleiding voor hoger opgeleiden ouder dan veertig jaar. Aan het einde van de bijeenkomst kon je je opgeven voor een gratis test. Ook die test kon ik niet zomaar voorbij laten gaan, want ik had tenslotte alle tijd van de wereld.  Om kort te gaan, ik slaagde voor de test en kon drie maanden later beginnen aan de opleiding Kantoorautomatisering van een half jaar. En drie maanden na de opleiding had ik een baan in kantoorautomatisering; ook weer via persoonlijke netwerken.

Kun je zeggen dat ik er iets voor gedaan heb? Nou niet bepaald, hooguit dat het netwerken een uiting is van hoe ik in elkaar zit en de rest is gebeurt zonder dat ik van alles aan het doen of regelen was. Ik deed eigenlijk niks en het  toeval zorgde er voor dat het liep zoals het liep.