Devotie, overgave of toewijding zijn in alle religies aanwezig. Is het alleen voorbehouden aan religies of hoort het bij het leven? Als ik bijvoorbeeld vaklieden zie omgaan met hun gereedschap en hun werk dan zie ik daar heel veel toewijding in. Een timmerman die bijvoorbeeld een stuk verrot kozijn vervangt door een nieuw stuk hout. Heel precies meet hij af, zaagt en schaaft rustig en ritmisch het nieuwe stukje hout, je hoort hem bijna niet en ziet dat hij heel ontspannen bezig is.

Je kunt zeggen dat toewijding bij het leven zelf hoort en niet specifiek van religies is. Is toewijding te leren? En wat zou je dan moeten leren.

Ik doe regelmatig de afwas of strijk het wasgoed. Werkjes waarvan de meeste mensen zeggen dat het niet leuk is of dat er wel iets beters te doen is. Maar ja, dan is de afwas niet gedaan. Het doen van dit soort werkjes is al een minimale vorm van toewijding. Bij mij is het vaak zo dat ik tijdens het afwassen of strijken aan andere dingen zit te denken en in feite geestelijk afwezig ben en niet zie waar ik mee bezig ben. Net zoals bij autorijden, je komt op de plaats van bestemming zonder dat je de weg gezien hebt of je bezig was met autorijden.

Je kunt ook wel aanwezig zijn in de handeling door er eenvoudig naar te kijken oftewel deze waar te nemen zonder daar gedachten over te hebben, zoals een wetenschapper door zijn microscoop kijkt in verwondering afwachtend wat hij nu weer gaat zien. Dan is in het louter aanwezig zijn en waarnemen. Strijken is dan louter strijken en afwassen is louter afwassen zonder allerlei bijgedachten of na te streven resultaat.